Gerechtshof Den Haag 19-09-2018, ECLI:NL:GHDHA:2018:2622

De vrouw is op 2 maart 2018 in hoger beroep gekomen van voormelde beschikking.

De man heeft op 2 mei 2018 een verweerschrift ingediend.

Bij het hof zijn verder ingekomen:

• een journaalbericht van de zijde van de vrouw van 21 maart 2018 met bijlagen, ingekomen op 22 maart 2018;

• een akte van 3 augustus 2018 van de zijde van de man met bijlagen, ingekomen op diezelfde datum.

De mondelinge behandeling heeft op 24 augustus 2018 plaatsgevonden. Partijen zijn in persoon verschenen, bijgestaan door hun advocaten.

Bij de bestreden beschikking is echtscheiding tussen partijen uitgesproken. Verder zijn, voor zover thans van belang, afgewezen de verzoeken van de vrouw, strekkende tot:

1. vaststelling van een door de man aan de vrouw te betalen partneralimentatie van € 5.500,- netto per maand, telkens bij vooruitbetaling te voldoen;

2. bepaling dat de man met ingang van 1 januari 2017 maandelijks aan de vrouw tegen behoorlijke bewijs van kwijting dient te voldoen een gebruiksvergoeding van € 1.711,- per maand, zolang hij het uitsluitend gebruik van de gemeenschappelijke woning heeft, waarbij een gedeelte van de maand voor een volle maand wordt gerekend.

De vrouw verzoekt het hof de bestreden beschikking te vernietigen voor zover het betreft de afwijzing van het verzoeken om partneralimentatie en (voorwaardelijk) een door de man aan de vrouw te betalen gebruiksvergoeding en, in zoverre opnieuw beschikkende:

• de door de man aan de vrouw te betalen partneralimentatie vast stellen op primair € 7.528,- per maand, subsidiair € 2.021,- per maand, maandelijks bij vooruitbetaling te voldoen, althans een zodanig bedrag als het hof vermeent te behoren, in de periode dat de vrouw nog niet beschikt over het vermogen ten bedrage van tenminste € 2.000.000,- dat haar toekomt uit de huwelijksgemeenschap;

• de door de man aan de vrouw te betalen partneralimentatie vast stellen op primair € 7.528,- per maand, subsidiair € 2.021,- per maand, maandelijks bij vooruitbetaling te voldoen, althans een zodanig bedrag als het hof vermeent te behoren, in de periode dat de vrouw beschikt over het vermogen ten bedrage van tenminste € 2.000.000,- dat haar toekomt uit de huwelijksgemeenschap;

• te bepalen dat de man met ingang van 1 januari 2017, althans een zodanige datum als het hof vermeent te behoren, aan de vrouw een gebruikersvergoeding moet betalen van € 1.711,- per maand, maandelijks bij vooruitbetaling te voldoen, waarbij een gedeelte van de maand als volle maand wordt gerekend.

Kosten rechtens.

De man verweert zich daartegen en verzoekt het hof de bestreden beschikking te bekrachtigen eventueel onder verbetering van gronden, met veroordeling van de vrouw tot betaling van de kosten van het hoger beroep.

De behoefte van de vrouw van € 6.348,- per maand netto is niet in geschil en staat daarmee vast.

De rechtbank heeft geoordeeld dat de vrouw kan voorzien in haar behoefte, uitgaande van een (rendement op het haar in het kader van de verdeling toevallende) vermogen van ongeveer € 2.000.000,- en een verdiencapaciteit van € 2.268,90 bruto per maand. Daarbij heeft de rechtbank overwogen dat de vrouw dit (rendement uit) vermogen tevens kan aanwenden om de periode als werkzoekende te overbruggen.

De vrouw is het daar niet mee eens en voert in het beroepschrift het volgende aan, er van uitgaande dat de vrouw in Portugal blijft. De vrouw heeft weliswaar administratieve werkzaamheden voor de onderneming van de man verricht, maar is bijna 55 jaar, heeft geen diploma’s of certificaten op het administratieve gebied en spreekt, anders dan de man stelt, geen Portugees. Daarnaast is de werkeloosheid in Portugal erg hoog en het inkomen lager dan in Nederland. De vrouw moet een termijn worden gegund van drie jaren voor het zoeken van een baan met een maximaal inkomen van € 1.000,- bruto per maand. Verder is de vrouw nog niet volledig beschikbaar voor werkzaamheden doordat zij haar zoon nog naar school moet brengen en ophalen. Daarnaast is de verdeling van de huwelijksgemeenschap nog niet vastgesteld door de rechtbank en de procedure daarover kan nog lang duren. Ook als de verdeling heeft plaatsgevonden, heeft de vrouw behoefte aan een bijdrage van de man. Het rendement uit vermogen, zowel met als zonder eigen arbeidsinkomen, is onvoldoende om te voorzien in de behoefte van de vrouw. De vrouw zal een woning moeten kopen van circa € 700.000,-, zodat er een bedrag van € 1.300.000,- resteert. De vrouw heeft geld moeten lenen van haar moeder en een bedrag opgenomen uit de onderneming voor haar vertrek uit de echtelijke woning. Deze bedragen zal zij moeten terugbetalen aan haar moeder en de onderneming. Het is niet terecht dat de vrouw zou moeten interen op haar vermogen in de periode dat zij nog geen werk heeft. Als laatste voert de vrouw aan dat de rechtbank ten onrechte de draagkracht van de man tot het betalen van partneralimentatie niet heeft vastgesteld en meegewogen in haar beslissing.

De man voert daartegen gemotiveerd verweer.

Het hof stelt voorop dat voor het antwoord op de vraag of sprake is van behoeftigheid bij de vrouw (degene die vaststelling van een partneralimentatie verzoekt), niet alleen haar inkomen maar ook haar vermogen van belang is. Of van degene die vaststelling van een partneralimentatie verzoekt, kan worden gevergd dat zij inteert op haar vermogen, hangt af van de omstandigheden van het geval (vgl. HR 12 december 2008, ECLI:NL:HR:2008:BF7412).

Het hof begrijpt dat de vrouw op dit moment nog niet beschikt over liquide middelen, omdat de procedure met betrekking tot de verdeling van de huwelijksgemeenschap nog niet is afgerond. De vrouw verzoekt daarom de partneralimentatie te verdelen in een bedrag voor en een bedrag na de verdeling. Het hof ziet daartoe geen aanleiding aangezien de rechtbank ongeveer gelijktijdig met de uitspraak van dit hof uitspraak zal doen met betrekking tot de verdeling van de huwelijksgemeenschap. Het ligt op de weg van partijen om vervolgens zo spoedig mogelijk gezamenlijk uitvoering aan die verdeling te geven.

Gelet op het voorgaande, behoeft de draagkracht van de man geen bespreking meer.

Ter zitting heeft de man verklaard dat hij alle woonlasten voor de woning in Portugal voor zijn rekening zal nemen en de helft niet op de vrouw zal verhalen, zodat het voorwaardelijke verzoek van de vrouw om een gebruiksvergoeding geen bespreking meer behoeft.

Gelet op de familierechtelijke aard van de procedure zal het hof de proceskosten in hoger beroep compenseren.