Gerechtshof 's-Hertogenbosch 07-07-2022, ECLI:NL:GHSHE:2022:2264

De vrouw is op 29 april 2021 in hoger beroep gekomen van genoemde beschikking van 12 februari 2021.

De man heeft op 21 juni 2021 een verweerschrift tevens houdende incidenteel hoger beroep ingediend.

De vrouw heeft op 2 augustus 2021 een verweerschrift op het incidenteel hoger beroep ingediend.

Bij het hof zijn voorts de volgende stukken ingekomen:

• de brief van de advocaat van de man van 5 mei 2022 met producties 7 t/m 17;

• de brief van de advocaat van de vrouw van 5 mei 2022 met producties 1 t/m 9;

• de brief van de advocaat van de vrouw van 12 mei 2022 met producties 10 t/m 14, tevens houdende een vermeerdering van eis.

De minderjarigen [minderjarige 1] en [minderjarige 2] zijn in de gelegenheid gesteld hun mening kenbaar te maken met betrekking tot het verzoek. Zij hebben hiervan gebruik gemaakt en zijn, ieder afzonderlijk, voorafgaand aan de mondelinge behandeling, buiten aanwezigheid van partijen, gehoord. Tijdens de mondelinge behandeling heeft de voorzitter de inhoud van het gesprek met [minderjarige 1] en [minderjarige 2] zakelijk weergegeven, waarna alle aanwezigen de gelegenheid hebben gekregen daarop te reageren.

De mondelinge behandeling heeft op 18 mei 2022 plaatsgevonden. Partijen zijn in persoon verschenen, bijgestaan door hun advocaten. Ook is verschenen de Raad voor de Kinderbescherming (hierna: de raad), vertegenwoordigd door mevrouw [vertegenwoordiger van de raad] .

Mr. Van den Heuvel heeft ter mondelinge behandeling bezwaar gemaakt tegen overlegging van de brief van mr. Brokking-van Alphen van 12 mei 2022 met producties 10 t/m 14, tevens houdende een vermeerdering van eis. Het hof heeft, na een korte schorsing van de mondelinge behandeling, beslist dat die bijlagen worden toegelaten. Dit gelet op de aard van de procedure (de stukken hebben grotendeels betrekking op de alimentatie), alsook nu deze bijlagen verder eenvoudig van aard en kort te doorgronden zijn.

Het hof gaat uit van de door de rechtbank vastgestelde feiten voor zover daartegen in hoger beroep niet is opgekomen. Onder meer staat het volgende vast:

a. Partijen zijn op 27 april 2007 te [woonplaats] met elkaar gehuwd op huwelijkse voorwaarden.

De huwelijkse voorwaarden van 16 april 2007 houden onder meer het volgende in:

Uit het huwelijk van partijen zijn geboren:

• [minderjarige 1] (hierna: [minderjarige 1] ), geboren op [geboortedatum] 2007 te [geboorteplaats] ;

• [minderjarige 2] (hierna: [minderjarige 2] ), geboren op [geboortedatum] 2009 te [geboorteplaats] .

Partijen oefenen gezamenlijk het ouderlijk gezag over de kinderen uit.

Op 31 oktober 2019 heeft de vrouw het verzoek tot echtscheiding ingediend bij de rechtbank Oost-Brabant. Daarop is bij de bestreden beschikking van 12 februari 2021 de echtscheiding uitgesproken. De echtscheidingsbeschikking is op 1 maart 2021 ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand.

Het hof heeft, voor zover hierna bedragen zijn genoemd, deze telkens afgerond, tenzij anders vermeld.

Bij de bestreden beschikking heeft de rechtbank, voor zover thans van belang, het volgende beslist:

• een weekend in de twee weken van vrijdag 17.00 uur tot zondag 19.00 uur;

• twee weken gedurende de zomervakantie, in onderling overleg door partijen te bepalen;

• een week gedurende de Kerstvakantie, in onderling overleg door partijen te bepalen;

• een week gedurende de voorjaarsvakantie, in onderling overleg door partijen te bepalen;

• Vaderdag en de verjaardag van de man;

bepaalt dat de man € 330,50 per maand per kind dient te betalen aan de vrouw als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de voornoemde minderjarigen, met ingang van de dag van inschrijving van de beschikking tot echtscheiding in de registers van de burgerlijke stand, telkens bij vooruitbetaling te voldoen;

bepaalt dat de man € 1.405,- bruto per maand dient te betalen aan de vrouw als uitkering tot levensonderhoud, met ingang van de dag van inschrijving van de beschikking tot echtscheiding in de registers van de burgerlijke stand, telkens bij vooruitbetaling te voldoen, en € 1.800,- bruto per maand vanaf het moment dat de vrouw het voortgezet gebruik van de echtelijke woning niet meer heeft;

stelt de verdeling van de tussen partijen bestaande gemeenschap van registergoederen als volgt vast:

stelt de verdeling van de tussen partijen bestaande eenvoudige gemeenschap van inboedel als volgt vast:

stelt de wijze van afwikkeling van de tussen partijen bestaande huwelijkse voorwaarden als volgt vast:

bepaalt dat elke partij de eigen kosten van deze procedure draagt;

verklaart deze beschikking, behalve voor zover het de beslissing met betrekking tot echtscheiding bertreft, uitvoerbaar bij voorraad;

wijst af het meer of anders verzochte.”

De vrouw verzoekt het hof de bestreden beschikking van 12 februari 2021 (gedeeltelijk) te vernietigen en opnieuw rechtdoende:

- De man te veroordelen tot betaling aan de vrouw van een bijdrage in het levensonderhoud van de vrouw, na haar vertrek uit de echtelijke woning, van € 2168,00 bruto per maand, althans een door Uw Hof te bepalen bedrag.

Ten aanzien van de afwikkeling huwelijkse voorwaarden en meer in het bijzonder de verdeling van de gemeenschap van registergoederen, voor zover deze betreffende de voormelde appartementen, alsmede (wijze van) de finale verrekening van het eindvermogen

- de man te veroordelen tot betaling aan de vrouw ter zake de toedeling, althans verdeling c.q. afrekening van de beperkte gemeenschap, bestaande uit voormelde appartementen van een bedrag van € 30.000,00, althans een door Uw Hof vast te stellen bedrag

- de man te veroordelen tot betaling aan de vrouw ter zake de afwikkeling van het finaal verrekenbeding, als vermeld in de huwelijksvoorwaarden: primair van een bedrag ad € 106.109,00 plus de helft van het vakantie geld is € 775,00 netto is € 106.884,00, subsidiair een bedrag ad € 97.572,5 plus € 775,00 is € 98.347,50, meer subsidiair althans een bedrag ad € 75.739,00 plus € 775,00 is € 76.514,50, zulks volgens opgave blijkend uit productie 7, althans de afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden te bepalen op wijze en tot een bedrag als Uw Gerechtshof in goede justitie, onder aanvulling van gronden, juist zal vermenen

- een en ander te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 31 oktober 2019, althans een datum door Uw Hof te bepalen, tot aan de dag ter algehele voldoening.

De man verzoekt het hof in incidenteel hoger beroep:

De vrouw heeft in principaal hoger beroep vier grieven gericht tegen de bestreden beschikking. Haar grieven zien op de volgende onderwerpen:

• partneralimentatie (grief 1);

• verdeling gemeenschap van registergoederen (grief 2);

• afwikkeling verrekenbeding (grief 3, 3a t/m 3c, 4).

De man heeft in incidenteel hoger beroep vier grieven gericht tegen de bestreden beschikking. Zijn grieven zien op de volgende onderwerpen:

• zorg- en contactregeling (grief 1);

• partneralimentatie (grief 2 t/m 4).

Het hof zal de grieven van partijen, alsmede de vermeerdering van eis van de vrouw ter zake de kinderalimentatie en het vakantiegeld van de man, hierna per onderwerp bespreken.

De vrouw heeft vol appel ingesteld tegen de bestreden beschikking. Zij heeft echter geen grief aangevoerd tegen de bij de beschikking uitgesproken echtscheiding. De echtscheidingsbeschikking is ook al ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand (op 1 maart 2021). Het hof zal het verzoek van de vrouw, voor zover het betreft de uitgesproken echtscheiding, daarom afwijzen.

De rechtbank heeft bepaald dat de regeling inzake de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken als volgt zal zijn: een weekend in de twee weken van vrijdag 17.00 uur tot zondag 19.00 uur, twee weken gedurende de zomervakantie (in onderling overleg door partijen te bepalen), een week gedurende de Kerstvakantie (in onderling overleg door partijen te bepalen), een week gedurende de voorjaarsvakantie (in onderling overleg door partijen te bepalen), Vaderdag en de verjaardag van de man. Hiertegen keert zich grief 1 van de man.

De man voert, kort samengevat, het volgende aan. Hij is het niet eens met de door de rechtbank vastgestelde zorg- en contactregeling. Hij verzoekt een zorg- en contactregeling vast te stellen waarbij hij een weekend per 14 dagen contact heeft met de kinderen van vrijdagmiddag 15.45 uur tot maandagochtend naar school, één dagdeel door de week met overnachting en de helft van alle vakanties, feestdagen en verjaardagen conform rooster als opgenomen in punt 53 verweerschrift. Daarnaast wenst de man alle formule 1 wedstrijden met [minderjarige 2] te kunnen kijken. Volgens de man brengt de door hem verzochte regeling meer rust met zich mee voor de kinderen, omdat de kinderen dan vanuit school naar de vrouw gaan in plaats vanuit de man, waardoor de kinderen niet of althans minder met de partnerstrijd tussen de ouders belast raken. Ten aanzien van de vakanties is de man van mening dat er geen enkele reden is om de vakanties en feestdagen niet gelijkelijk tussen partijen te verdelen. Hij heeft voldoende vakantiedagen en brengt graag tijd door met de kinderen. Hij verzoekt het hof de verdeling van de vakanties zeer duidelijk vast te stellen. De verdeling is nu afhankelijk van onderling overleg, wat zelfs met hulpverlening niet van de grond komt. Tot slot verzoekt de man een dwangsom te koppelen aan het naleven van de zorg- en contactregeling van € 500,-- per keer dat de vrouw de regeling niet naleeft. De vrouw komt de vastgestelde zorg- en contactregeling niet na. Door haar toedoen heeft de man de kinderen niet gehad tijdens de meivakantie (2021), heeft hij ze niet gezien op zijn verjaardag en ook niet op vaderdag. Uit de houding van de vrouw valt op te maken dat zij het contact tussen hem en de kinderen niet voorstaat.

De vrouw heeft, kort samengevat, het volgende aangevoerd. Voor wat betreft [minderjarige 1] is de vrouw van mening dat voor haar geen contactregeling kan worden opgelegd. [minderjarige 1] is al een jaar niet meer bij de man geweest. Zij spreekt af en toe met hem af. Het opleggen van een contactregeling zal ten aanzien van [minderjarige 1] alleen maar negatief werken. De verhouding tussen [minderjarige 1] en de man is lastig. [minderjarige 1] voelt zich door de man niet begrepen. [minderjarige 2] daarentegen verblijft wel om het weekend bij de man. De vrouw acht het in het belang van [minderjarige 2] dat hij op zondagavond bij haar terugkomt. [minderjarige 2] is bekend met autismeproblematiek en behoeft duidelijke sturing. Daar komt bij dat het vervoer van [minderjarige 2] van en naar school is geregeld vanuit de woning van de vrouw. Als productie 1 heeft de vrouw een voorstel van [minderjarige 2] ten aanzien van de door hem gewenste zorg- en contactregeling in het geding gebracht. De vrouw kan zich in dit voorstel vinden en verzoekt het hof om die regeling vast te leggen.

De raad heeft het volgende naar voren gebracht. Gelet op de aanhoudende strijd tussen partijen adviseert de raad partijen om een traject te volgen bij [instantie] om te komen tot een werkbaar gescheiden ouderschap en om te bezien hoe er weer meer contact kan komen tussen [minderjarige 1] en de man. De man kan dan gecoacht worden hoe hij verbinding met [minderjarige 1] kan maken. Partijen zouden zich hiervoor ook kunnen wenden tot de vereniging [vereniging] . De raad benadrukt dat het de verantwoordelijkheid is van beide ouders om ervoor te zorgen dat [minderjarige 1] met hen beiden goed contact heeft. Over [minderjarige 2] maakt de raad zich geen zorgen. [minderjarige 2] is een ander kind dan [minderjarige 1] en gaat anders om met emoties.

Het hof overweegt als volgt.

De vrouw verzoekt bij wijze van vermeerdering van verzoek te bepalen dat de man met ingang van 1 januari 2022 € 528,-- per maand dient te betalen aan de vrouw als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [minderjarige 1] en € 420,-- per maand als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [minderjarige 2] , althans een door het hof te bepalen bijdrage. De vrouw voert aan dat de door de rechtbank toegepaste zorgkorting van 25% voor [minderjarige 1] niet op gaat nu zij geen of nauwelijks omgang heeft met de man. Ten aanzien van [minderjarige 2] is de vrouw van mening dat een percentage van 20% alleszins redelijk is.

Het hof overweegt als volgt.

De door rechtbank vastgestelde ingangsdatum, te weten de dag dat de echtscheidingsbeschikking is ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand, is niet in geschil zodat het hof deze datum als uitgangspunt neemt. De echtscheidingsbeschikking is op 1 maart 2021 ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand.

De rechtbank heeft de huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw vastgesteld aan de hand van de Hofnorm op een bedrag van € 2.840,-- netto per maand in 2019 en, rekening houdend met de verhoging analoog aan de wettelijke indexering, € 2.969,22 netto per maand in 2020. Hiertegen keert zich grief 3 van de man.

De man voert aan dat de rechtbank de behoefte van de vrouw ten onrechte heeft vastgesteld met behulp van de Hofnorm. Partijen hebben de laatste jaren van hun huwelijk niet geleefd naar de huwelijksgerelateerde behoefte volgend uit de Hofnorm. In 2016 en 2017 had de man een beduidend lager inkomen dan nu het geval is. Onder verwijzing naar het door hem in eerste aanleg bij schrijven van 14 augustus 2020 als productie 22 overgelegde overzicht van inkomsten en uitgaven over het laatste jaar van samenleving, stelt de man dat de behoefte van de vrouw kan worden vastgesteld op een bedrag van € 1.100,-- netto per maand.

De vrouw heeft verweer gevoerd. Volgens haar heeft de rechtbank haar huwelijksgerelateerde behoefte op de juiste wijze vastgesteld en becijferd.

Het hof stelt het volgende voorop. De hoogte van behoefte van de vrouw is mede gerelateerd aan de welstand tijdens het huwelijk. Bij de bepaling van de hoogte van de behoefte dient rekening te worden gehouden met alle relevante omstandigheden. Dit betekent dat de rechter zowel in aanmerking zal moeten nemen wat de inkomsten tijdens de laatste jaren van het huwelijk zijn geweest als een globaal inzicht zal moeten hebben in het uitgavenpatroon in dezelfde periode om daaruit te kunnen afleiden in welke welstand partijen hebben geleefd. De behoefte zal daarnaast zo veel mogelijk aan de hand van concrete gegevens betreffende de reële of de met een zekere mate van waarschijnlijkheid te verwachten - en gelet op de welstand redelijke - kosten van levensonderhoud door de rechter worden bepaald. In de praktijk is als vuistregel om de huwelijksgerelateerde behoefte te bepalen de Hofnorm ontwikkeld, inhoudende dat de behoefte kan worden vastgesteld op 60% van het gezamenlijke gezinsinkomen (minus de eventuele kosten van de kinderen) aan het einde van het huwelijk. Uit jurisprudentie van de Hoge Raad (19 december 2003, ECLI:NL:HR:2003:AM2379 en 3 september 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM7050) volgt dat het hanteren van de Hofnorm als enige maatstaf voor de behoefte niet op zijn plaats is wanneer daarbij voorbij gegaan wordt aan de door partijen aangevoerde relevante omstandigheden.

Het hof is van oordeel dat de man onvoldoende heeft gemotiveerd waarom de door de rechtbank gehanteerde wijze van begroting geen juiste maatstaf zou zijn om de huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw te bepalen. De man heeft onvoldoende aangevoerd dat tot de conclusie kan leiden dat de door de rechtbank op basis van de Hofnorm becijferde huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw geen getrouwe weergave is van het bestedingspatroon van partijen tijdens het huwelijk. Het door de man als productie 22 in eerste aanleg in het geding gebrachte overzicht van inkomsten en uitgaven over het laatste jaar van samenleving geeft een te beperkt beeld van de behoefte van de vrouw nu daarin geen rekening is gehouden met de reële of de met een zekere mate van waarschijnlijkheid te verwachten - en gelet op de welstand redelijke - kosten van levensonderhoud van de vrouw. Grief 3 van de man faalt derhalve. Het hof zal daarom uitgaan van de door de rechtbank vastgestelde huwelijksgerelateerde behoefte van € 1.878,-- netto per maand in 2019. Rekening houdend met de verhoging analoog aan de wettelijke indexering bedraagt deze behoefte in 2022 afgerond € 2.020,-- netto per maand ofwel € 3.281,-- bruto per maand.

De rechtbank heeft de aanvullende behoefte van de vrouw vastgesteld op een bedrag van € 1.833,-- netto per maand. De rechtbank heeft geoordeeld dat de man niet van de vrouw kan verlangen dat zij meteen na de echtscheiding al in haar eigen levensonderhoud kan voorzien en heeft daarom geen verdiencapaciteit bij de vrouw aangenomen. Tegen dit oordeel keert zich grief 4 van de man.

De man voert, samengevat, aan dat de rechtbank ten onrechte geen verdiencapaciteit bij de vrouw in aanmerking heeft genomen. De vrouw weet al vanaf oktober 2019 dat zij zich moet inspannen om eigen inkomsten te verwerven. Zij heeft hiertoe echter nimmer een serieuze poging ondernomen. Evenmin heeft zij zich laten scholen of cursussen gevolgd om haar kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. De arbeidsmarkt is thans zodanig dat werk (ook zonder diploma’s) binnen zeer korte periode gevonden kan worden. Als stok achter de deur verzoekt de man daarom de partneralimentatie te limiteren op een termijn van 5 jaar. De man acht de vrouw in staat om binnen 5 jaar volledig in haar eigen levensonderhoud te voorzien.

De vrouw heeft verweer gevoerd. Als gevolg van de zeer problematische echtscheiding, ervaart de vrouw de nodige lichamelijke en geestelijke problematiek. Als gevolg van alle spanningen is zij inmiddels 20 kilo afgevallen. De vrouw is onder behandeling bij de huisarts en de praktijkondersteuner. Zij is op dit moment fysiek en emotioneel niet in staat om volledig in haar eigen levensonderhoud te voorzien. Verder merkt de vrouw op dat dit ook niet van haar kan worden verwacht omdat zij gedurende het hele huwelijk van partijen niet heeft gewerkt. Daarnaast hebben de kinderen nog de nodige extra ondersteuning nodig. Van een limitering van de partneralimentatie kan geen sprake zijn. De man heeft hiertoe zijn verzoek niet dan wel onvoldoende onderbouwd.

De draagkracht van de man is in geschil. Met betrekking tot de financiële situatie van de man gaat het hof uit van de volgende gegevens. Voor zover die gegevens in hoger beroep zijn betwist, zal het hof daarop gemotiveerd ingaan bij het desbetreffende onderdeel.

Het hof overweegt als volgt.

Verder houdt het hof aan de inkomenszijde rekening met het niet weersproken eigenwoningforfait van € 2.041,-- per jaar en een rente en kosten van (hypothecaire) schulden in verband met de eigen woning van € 8.993,-- per jaar. Tot slot houdt het hof ook rekening met de niet weersproken rendementsgrondslag van € 296.558,--.

Aan de lastenzijde houdt het hof rekening met de volgende, niet weersproken, posten op maandbasis:

- woonlasten:

• een aftrekbare hypotheekrente van € 749,-- per maand;

• een forfait overige eigenaarslasten van € 95,-- per maand;

- ziektekosten:

• een basispremie zorgverzekering van € 154,-- per maand;

• verplicht eigen risico van € 35,-- per maand;

- overige kosten:

• een bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [minderjarige 1] van € 444,50, per maand;

• een bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [minderjarige 2] van € 330,50 per maand en een zorgkorting van € 114,-- per maand;

• een huur van € 800,-- per maand voor de periode totdat het voortgezet gebruik door de vrouw van de echtelijke woning is geëindigd. Derhalve tot 10 juni 2021. Uit de door de vrouw in hoger beroep als productie 2 overgelegde huurovereenkomst is gebleken dat zij met ingang van die datum een huurwoning heeft betrokken.

Nu het de vaststelling van de draagkracht van de man voor partneralimentatie betreft, houdt het hof evenals de rechtbank rekening met de norm voor een alleenstaande en het door de Expertgroep Alimentatienormen aanbevolen draagkrachtpercentage van 60%.

De vrouw heeft in hoger beroep verzocht om met ingang van de dag waarop zij de echtelijke woning heeft verlaten de door de man te betalen bijdrage in haar levensonderhoud te bepalen op een bedrag van € 2.168,-- bruto per maand. Op grond van de hiervoor vermelde feiten en omstandigheden is gebleken dat de man daartoe voldoende draagkracht heeft. Aldus zal het hof bepalen. Gelet op hetgeen het hof hiervoor heeft overwogen in rov. 5.19, zal het hof met ingang van 1 september 2022 de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in haar levensonderhoud bepalen op € 1.525,-- bruto per maand.

De man verzoekt de partneralimentatie te limiteren tot vijf jaar. De vrouw heeft hiertegen verweer gevoerd.

Het hof stelt voorop dat het verzoek om een bijdrage in de kosten van het levensonderhoud van de vrouw vast te stellen, is ingediend vóór 1 januari 2020. Dat betekent dat in dit geval op grond van de Wet limitering alimentatie de alimentatietermijn in beginsel twaalf jaar duurt. In verband met de ingrijpende gevolgen van limitering van deze termijn dienen hoge eisen te worden gesteld aan de te stellen en zo nodig te bewijzen bijzondere omstandigheden die limitering op een kortere termijn rechtvaardigen (vgl. ECLI:NL:HR:2018:695 en ECLI:NL:HR:2013:BY3236). Het hof is van oordeel dat door de man gestelde omstandigheden niet zodanig bijzonder zijn, dat limitering gerechtvaardigd is. Het hof wijst het verzoek van de man tot limitering van de onderhoudsbijdrage dan ook af. Ook voor een afbouwregeling en een nihil stelling op termijn ziet het hof thans geen aanleiding. De man heeft daartoe onvoldoende aangevoerd.

De rechtbank heeft geoordeeld dat de appartementen aan [adres 2] en [adres 3] te [plaats] (hierna: de appartementen) niet tot de gemeenschap van registergoederen behoren en dat ook de waardevermeerdering van de appartementen niet hoeft te worden verdeeld nu deze appartementen zijn aangekocht met middelen afkomstig uit de nalatenschap van de vader van de man waaraan een uitsluitingsclausule was verbonden. Hiertegen keert zich grief 2 van de vrouw.

De vrouw voert aan dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de appartementen niet tot de beperkte gemeenschap van registergoederen behoort. De rechtbank gaat eraan voorbij dat beide appartementen zowel op naam van de man, als op naam van de vrouw zijn gesteld. Verwezen wordt naar de door de vrouw als productie 5 overgelegde notariële akten van 29 december 2017 en 30 juli 2018. Omdat de appartementen zijn aangekocht met middelen afkomstig uit de erfenis van de vader van de man, komt de man een nominaal vergoedingsrecht toe ter hoogte van de aankoopsom en is de vrouw gerechtigd tot de helft van de overwaarde van de appartementen. Volgens de vrouw bedraagt de overwaarde € 30.000,-- per appartement. Aan haar komt hiervan de helft toe, zijnde € 15.000,-- per appartement, is € 30.000,-- in totaal.

Het hof constateert dat partijen ten aanzien van de afwikkeling van het verrekenbeding van art. 13 huwelijkse voorwaarden over en weer stellingen hebben ingenomen, maar daarbij uit het oog verloren zijn dat het erom gaat duidelijk te stellen welke goederen deel uitmaken van het stamvermogen enerzijds en welke goederen deel uit maken van het eindvermogen anderzijds, waarbij het stamvermogen bestaat uit goederen die een echtgenoot bij het begin van het huwelijk bezat, verminderd met de toen bestaande schulden (art. 13 lid 4 hvw) en het eindvermogen bestaat uit goederen en schulden die een echtgenoot heeft op het tijdstip dat het verzoekschrift tot echtscheiding is ingediend, zijnde 31 oktober 2019 (art. 13 lid 3 hvw).

Met inachtneming van het voorgaande, stelt het hof partijen alsnog in de gelegenheid om duidelijk aan te geven welke goederen nu tot ieders stamvermogen behoorde en welke goederen tot ieders eindvermogen, waarbij het hof partijen verzoekt om voor wat betreft de tot het stamvermogen behorende goederen de waarde van elk goed aan te geven op 27 april 2007 en voor wat betreft de goederen behorende tot het eindvermogen de waarde van elk goed op 31 oktober 2019. Goederen die partijen in de tussenliggende periode in hun bezit hebben gehad doen niet terzake. Het gaat enkel en alleen om goederen die er waren bij aanvang van het huwelijk en goederen die er waren bij het einde van het huwelijk. Bijvoorbeeld: bezat de vrouw bij aanvang van het huwelijk een Fiat Punto en bij het einde van het huwelijk een Fiat 500, dan maakt de Fiat Punto onderdeel uit van het stamvermogen van de vrouw en de Fiat 500 van het eindvermogen van de vrouw. Mocht de vrouw in de tussenliggende periode een Fiat Panda in haar bezit hebben gehad, dan is dat voor de verrekening overeenkomstig art. 13 van de huwelijkse voorwaarden niet relevant.

Voor zover de vrouw heeft betoogd dat tot het stamvermogen alleen de goederen behoren die partijen hebben aangegeven op de lijst van aanbrengsten, gaat het hof daaraan voorbij nu de vrouw in het licht van het bepaalde in art. 13 huwelijkse voorwaarden daar onvoldoende voor heeft aangevoerd.

Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen zal het hof beslissen zoals hierna in het dictum is bepaald.

Het hof heeft een berekening van de draagkracht van de man gemaakt. Een gewaarmerkt exemplaar van deze berekening is aan deze beschikking gehecht en maakt daarvan deel uit.