Gerechtshof 's-Hertogenbosch 21-12-2023, ECLI:NL:GHSHE:2023:4283

“(…)

gelast de wijze van verdeling van de tussen partijen bestaande gemeenschap zoals

hiervoor onder rechtsoverweging 2.51. tot en met 2.110. is overwogen;

verklaart deze beslissingen – met uitzondering van de echtscheiding – uitvoerbaar bij

voorraad;

Hypothecaire lasten echtelijke woning

de vrouw wordt veroordeeld tot betaling aan de man:

Gebruiksvergoeding

de vrouw wordt veroordeeld tot betaling aan de man van een gebruiksvergoeding vanaf 2 december 2020 tot het moment dat de woning is verdeeld:

primair:

aan het moment dat de woning is verdeeld, te vermeerderen met de wettelijke

rente vanaf de dag volgend op de maand waarover de bijdrage is verschuldigd;

subsidiair

meer subsidiair

uiterst subsidiair

Waarde woning:

de waarde van de woning door het hof zelf wordt vastgesteld;

Debetsaldo [nummer]

de schuld bij ABN AMRO € 41.002,97 bedroeg op de peildatum en een gemeenschapsschuld betreft. Voor recht te verklaren dat de man de gemeenschapsschuld aan ABN AMRO heeft voldaan en vast te stellen dat hij een regresrecht heeft op de vrouw voor de helft van dit bedrag en de vrouw te veroordelen dat bedrag van € 20.501,48 te betalen aan de man, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf juni 2021 tot aan het moment van algehele voldoening, dan wel vanaf 19 juli 2022 tot aan het moment van algehele voldoening dan wel door het hof in goede justitie te bepalen andere datum en/of ander bedrag;

Schulden aan [B.V.] en de ouders van de man

ten aanzien van de gedurende het huwelijk geleende bedragen bij [B.V.] en de ouders van de man de vrouw te veroordelen tot de in zijn petitum gevorderde bedragen;

Aanvullend verzoek 1

Aanvullend verzoek 2

Aanvullend verzoek 3

Schuld accountant

de vordering op de accountant ter hoogte van € 5.302,15 een huwelijkse schuld betreft welke schuld op de peildatum nog niet was voldaan, vast te stellen dat de man deze vordering heeft voldaan op grond waarvan hij een regresrecht heeft op de vrouw en de vrouw te veroordelen tot betaling van de helft, te weten € 2.651,08, aan de man te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 1 augustus 2021 tot aan het moment van algehele voldoening, dan wel met ingang van een ander door het hof te bepalen datum tot aan het moment van de algehele voldoening.

de beslissing van de rechtbank opgenomen in 3.5 van het dictum van de

echtscheidingsbeschikking d.d. 9 augustus 2022 te vernietigen en de man alsnog te

veroordelen om respectievelijk de jaarcijfers 2019 betreffende de onderneming te

overleggen, een overzicht van de aanwezige machines, voorraden en overige roerende zaken

per 31 december 2019, een overzicht van de na deze datum verkochte roerende zaken

inclusief bewijsstukken met betrekking tot de middels de verkoop gerealiseerde opbrengst en

bewijsstukken met betrekking tot de activiteiten die in het jaar 2020 door de man zijn

ondernomen in het kader van de afwikkeling van de beëindiging van de onderneming;

bij wege van aanvullend verzoek

de man te veroordelen, om een bedrag van € 365,50 bruto per maand aan de vrouw te betalen, over de periode van 1 januari 2023 tot de datum waarop de woning aan de vrouw of aan derden wordt geleverd en om daarbij te bepalen dat de man het totaal verschuldigde bedrag aan de vrouw dient te voldoen uiterlijk op de datum waarop de woning aan de vrouw of aan derden wordt geleverd.

De man heeft in principaal hoger beroep vier grieven gericht tegen de bestreden beschikking. Zijn eerste grief valt daarbij uiteen in twee onderdelen. De vrouw heeft in incidenteel hoger beroep twee grieven gericht tegen de beschikking waarvan beroep.

De grieven van partijen zien op de volgende onderwerpen:

“(...) De man heeft dus een regresrecht op de vrouw van de helft van dit bedrag, zijnde (...) € 530,51 per maand. De rechtbank constateert dat de man heeft verzocht om een bedrag van € 590,00 per maand in plaats van de helft van zijn betaalde bedrag (€ 530,51 per maand). De rechtbank passeert dit standpunt. De rechtbank is van oordeel dat de man de rechtvaardiging voor toewijzing van het meerdere niet heeft onderbouwd. De enkele kale stelling dat het overige een stukje gebruik betreft, wat volgens de man alleszins redelijk is, acht de rechtbank in dit verband onvoldoende.”

De vrouw weerspreekt de grief van de man en zij verzoekt het hof primair om het verzoek van de man af te wijzen. Zij acht het verzoek van de man in strijd met de redelijkheid en billijkheid. De man heeft de vrouw en de kinderen verlaten. Hij heeft er zelf voor gekozen om tijdelijk bij zijn ouders te gaan wonen. De man heeft de vrouw beloofd om alles zo netjes mogelijk te regelen en om de financiële situatie zo goed mogelijk af te sluiten. Verder betaalt zij sinds januari 2023 de volledige hypotheekrente. Het is voor de vrouw onmogelijk om naast de hypotheekrente nog een gebruiksvergoeding aan de man te betalen. In feite is zij nu al niet in staat om zelfstandig te voorzien in zowel de kosten van verzorging en opvoeding van de kinderen als in haar eigen levensonderhoud. Het is aan haar ouders te danken dat zij het financieel redt.

Subsidiair verzoekt de vrouw het hof om de gebruiksvergoeding te bepalen op maximaal 0,5% van de helft van de overwaarde van de woning en te bepalen dat de door haar aan de man verschuldigde gebruiksvergoeding aan hem wordt voldaan op de datum waarop de notariële overdracht van de woning plaatsvindt aan de vrouw of aan derden.

Het hof overweegt als volgt.

Een gebruiksvergoeding vindt haar grondslag in art. 3:169 BW. Dit artikel bepaalt:

“Tenzij een regeling anders bepaalt, is iedere deelgenoot bevoegd tot het gebruik van een gemeenschappelijk goed, mits dit gebruik met het recht van de overige deelgenoten te verenigen is.”

Deze wettelijke bepaling heeft mede tot strekking de deelgenoot (in dit geval de vrouw) die het goed met uitsluiting van de andere deelgenoot (in dit geval de man) gebruikt, te verplichten de deelgenoot die aldus verstoken wordt van het gebruik en/of genot waarop hij uit hoofde van het deelgenootschap recht heeft, schadeloos te stellen, bijvoorbeeld door het betalen van een gebruiksvergoeding. De grondslag voor die schadeloosstelling kan naar het oordeel van het hof zijn gelegen in het gemiste rendement doordat de mede-eigenaar verstoken blijft van zijn aandeel in de waarde van de woning, maar ook in het gemiste genot van de eigendom. Het voorbehoud aan het gebruik van een gemeenschapsgoed (“mits dit gebruik met het recht van de overige deelgenoten te verenigen is”) is zo ruim geformuleerd om voldoende ruimte te laten voor toepassing van de beginselen van redelijkheid en billijkheid (MvA II, Parl. Gesch. BW Boek 3, pag. 587).

Het hof begrijpt de stelling van de man aldus dat hij schade heeft geleden omdat hij sinds zijn vertrek uit de woning in 2019 geen gebruik van de woning heeft kunnen maken.

De vrouw heeft de grief van de man weersproken.

In incidenteel hoger beroep voert zij aan dat de rechtbank ten onrechte heeft bepaald dat zij ter zake van de hypotheeklasten uit hoofde van regres aan de man een bedrag moet voldoen van € 10.079,69. Van een aan de man toekomende regresvordering is geen sprake. De bankrekening waarvan de hypotheeklasten worden betaald, werd in de periode van december 2020 tot en met september 2022 door beide partijen gevoed. Door de man met een bedrag gelijk aan de hypotheeklasten van € 1.061,02 per maand en door de vrouw met een bedrag van € 950,-- per maand. Derhalve heeft de man niet meer bijgedragen aan de hypotheeklasten, dan waarvoor hij draagplichtig was.

Sinds 1 januari 2023 betaalt de vrouw de volledige hypotheekrente, terwijl beide partijen hoofdelijk verbonden zijn voor de hypothecaire geldlening. Bij wege van aanvullend verzoek verzoekt de vrouw het hof daarom de man te veroordelen om over de periode van 1 januari 2023 tot de datum waarop de woning aan de vrouw of aan derden wordt geleverd de helft van de hypotheekrente (€ 365,50 bruto per maand) aan de vrouw te betalen en te bepalen dat de man het totaal verschuldigde bedrag aan de vrouw dient te voldoen uiterlijk op de datum waarop de woning aan de vrouw of aan derden wordt geleverd.

 hypotheeklasten december 2020 tot en met september 2022

“(…). De vrouw erkent dat beiden voor de helft draagplichtig zijn voor dit debetsaldo, dat volgens haar € 36.697,25 bedraagt op de peildatum. De rechtbank stelt vast dat ze geen gegevens heeft over de rente van deze schuld. De stelling van de man dat de schuld zou zijn opgelopen tot € 41.002,97 acht de rechtbank dan ook niet onderbouwd. De rechtbank sluit daarom - evenals de vrouw - voor de bepaling van de hoogte van het debetsaldo aan bij productie 5 van het verzoekschrift van de man. Hieruit blijkt een debetsaldo van € 36.697,25 op de peildatum. De vrouw betwist dat de man op deze schuld meer heeft afgelost dan zijn deel. De rechtbank is van oordeel dat de man wel stukken heeft laten zien waaruit stortingen blijken, maar de man heeft ter zitting erkend dat daarmee niet is aangetoond dat de schuld is afgelost. Uit productie 27 bij F9-formulier d.d. 21 juni 2022 van de man blijkt enkel dat de ouders van de man diverse bedragen hebben betaald. Partijen hebben tijdens de mondelinge behandeling afgesproken dat de man aan de vrouw stukken zal laten zien waaruit blijkt dat deze schuld echt is afgelost. Indien de man dit aantoont, zal de vrouw de helft van het debetsaldo aan de man voldoen. Nu dit na de mondelinge behandeling zal plaatsvinden, heeft de rechtbank hier geen zicht op. Opname hiervan in het dictum is dan ook niet mogelijk. De rechtbank gaat er wel vanuit dat indien de man aantoont aan de vrouw dat de schuld is afgelost, de vrouw overgaat tot terugbetaling van de helft van het debetsaldo aan de man, zijnde € 36.697,25 :2 = € 18.348,63.

“2.75. De man verzoekt aan hem toe te delen de verplichtingen uit hoofde van de vordering van de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid [B.V.] B.V. groot € 199.588,58 onder de verplichting deze schuld als eigen schuld te voldoen en de vrouw ter zake te vrijwaren onder gelijktijdige veroordeling van de vrouw om uit hoofde van overbedeling aan de man te voldoen € 99.794,30, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf datum indiening verzoekschrift, dan wel met ingang van een datum die rechtbank juist acht vast te stellen.

De man heeft - mede in dit verband - nog een beëdigde verklaring van zijn ouders d.d. 9 juni 2022 tegenover notaris [notaris] te [plaats 3] overgelegd en een bewijsaanbod gedaan. De rechtbank overweegt daartoe als volgt. Artikel 1:157 BW luidt:

1. Authentieke akten leveren tegen een ieder dwingend bewijs op van hetgeen de ambtenaar binnen de kring van zijn bevoegdheid omtrent zijn waarnemingen en verrichtingen heeft verklaard.

2. Een authentieke of onderhandse akte levert ten aanzien van de verklaring van een partij omtrent hetgeen de akte bestemd is ten behoeve van de wederpartij te bewijzen, tussen partijen dwingend bewijs op van de waarheid van die verklaring, tenzij dit zou kunnen leiden tot een rechtsgevolg dat niet ter vrije bepaling van partijen staat. Onder partij wordt begrepen de rechtverkrijgende onder algemene of bijzondere titel, voor zover het desbetreffende recht is verkregen na het opmaken van de akte.

De man voert aan dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat niet is gebleken van het bestaan van een schuld van partijen uit hoofde van een lening op de peildatum aan [B.V.] BV. Ten tijde van het huwelijk van partijen dreef de man in de vorm van een eenmanszaak de onderneming genaamd ‘ [eenmanszaak] ’. De onderneming heeft moeilijke tijden gekend. Om de continuïteit van de onderneming te waarborgen, is er in de periode 2011-2017 meerdere malen bij [B.V.] BV (de onderneming van de ouders van de man) geld geleend om de kosten van de onderneming te kunnen voldoen. Ook heeft [B.V.] BV producten besteld bij de onderneming van de man om de liquiditeit van de onderneming te vergroten. Deze producten zijn echter nooit geleverd. Op die gronden zijn er verplichtingen ontstaan van de man richting [B.V.] BV om de bedragen die zijn verstrekt, terug te betalen. [B.V.] BV is inmiddels een procedure gestart tegen de man en de vrouw in welke procedure een viertal bedragen, die tijdens het huwelijk zijn betaald maar nog niet zijn terugbetaald, worden teruggevorderd.

De man heeft in randnrs. 22 tot en met 58 van zijn beroepschrift de bedragen opgenomen waarvan hij stelt dat deze gedurende het huwelijk door [B.V.] BV aan hem zijn verstrekt ten behoeve van de onderneming van de man. Daarmee zijn deze schulden in de huwelijksgemeenschap gevallen. Omdat hij deze bedragen na de ontbinding van de huwelijksgemeenschap heeft voldaan, heeft hij een regresrecht op de vrouw voor de helft van deze bedragen.

Het hof overweegt als volgt.

Bij de bestreden beschikking heeft de rechtbank geoordeeld dat partijen ieder voor de helft draagplichtig zijn voor een schuld aan de ouders van de man van € 15.000,--. Het hof stelt vast dat de vrouw hiertegen in hoger beroep geen grief heeft gericht. Uit het door de man als productie 59 overgelegde bankafschrift blijkt genoegzaam dat de man deze schuld op 4 november 2022 volledig heeft afgelost. Derhalve dient de vrouw uit hoofde van regres aan de man te voldoen de helft van € 15.000,--, zijnde € 7.500,--. Aldus zal het hof bepalen. In zoverre slaagt grief 3, derde onderdeel. Voor wat betreft de verschuldigdheid van de wettelijke rente oordeelt het hof onder verwijzing naar rov. 5.13.2 tot en met 5.13.4 dat de vrouw met ingang van 8 november 2022 de wettelijke rente is verschuldigd over genoemd bedrag van € 7.500,--.

- schuld [schuldeiser 1] (grief 3 man, vierde onderdeel)

Het hof overweegt als volgt.

Artikel 1:100 lid 1 BW bepaalt dat bij ontbinding van de gemeenschap de aanwezige schulden bij helfte gedragen worden door de echtgenoten. Dat hiervan moet worden afgeweken, is niet gesteld noch gebleken. De man heeft in hoger beroep een e-mail van [schuldeiser 1] d.d. 7 oktober 2021 overgelegd. Uit die e-mail blijkt dat er over de jaren 2018 en 2019 nog een bedrag openstond van € 9.244,96 aan onbetaalde facturen. Daarmee heeft de man genoegzaam aangetoond dat op de peildatum 2 december 2020 een schuld aan [schuldeiser 1] van € 9.244,96 tot de huwelijksgemeenschap behoorde. Uit productie 62 in hoger beroep volgt dat de man deze schuld heeft afgelost door op 12 oktober 2021 een bedrag van € 5.000,-- over te maken aan [schuldeiser 1] en op 9 november 2021 het resterende bedrag van € 4.244,96. Derhalve dient de vrouw uit hoofde van regres aan de man te voldoen de helft van € 9.244,96, zijnde € 4.622,48. Aldus zal het hof bepalen. In zoverre slaagt grief 3, vierde onderdeel. Voor wat betreft de verschuldigdheid van de wettelijke rente oordeelt het hof onder verwijzing naar rov. 5.13.2 tot en met 5.13.4, dat de vrouw met ingang van 8 november 2022 de wettelijke rente is verschuldigd over genoemd bedrag van € 4.622,48.

- schuld [schuldeiser 2] (grief 3 man, vijfde onderdeel)

“(…) Uit productie 30 (e-mail van de advocaat van de man) volgt dat de man op 12 november 2020 is gedagvaard voor een bedrag van € 25.468,11, te vermeerderen met rente en kosten van € 5.094,60. De advocaat stelt zich daarin op het standpunt dat al € 18.577,94 was voldaan in juli 2020 en dat met de hoogte van het bedrag ter zake rente en kosten geen rekening is gehouden met een gedeeltelijke voldoening in juli 2020. Dat er een schuld was op de peildatum is hiermee naar het oordeel van de rechtbank komen vast te staan. De vrouw heeft ook niet betwist dat de man bij verstek is veroordeeld. De man voert niet het volledige bedrag op, omdat een deel is afgelost en de man van mening is dat een deel van de kosten voor zijn rekening dient te komen nu het zijn fout was dat de dagvaarding hem niet heeft bereikt. De man neemt dat meerdere voor zijn rekening en rond de vordering naar beneden af op € 7.000,00. De rechtbank is van oordeel dat de vrouw voor de helft (€ 3.500,00) draagplichtig is voor deze schuld. Indien de man meer heeft afgelost op deze schuld dan hetgeen waartoe hij krachtens hun onderlinge draagplicht is gehouden, heeft hij een regresrecht voor het meerdere op de vrouw. Nu niet gesteld is dat al sprake is van een dergelijke situatie, kan de rechtbank geen verzoek ter zake toewijzen.”

Het hof overweegt als volgt.

De vrouw is het met de man eens dat zij aan hem uit hoofde van regres een bedrag van € 3.500,-- moet voldoen ter zake van de schuld aan [schuldeiser 2] . Aldus zal het hof bepalen. In zoverre slaagt grief 3, vijfde onderdeel. Voor wat betreft de verschuldigdheid van de wettelijke rente is het hof, onder verwijzing naar rov. 5.13.2 tot en met 5.13.4, van oordeel dat de vrouw met ingang van 8 november 2022 de wettelijke rente is verschuldigd over genoemd bedrag van € 3.500,--.

- schuld accountant (grief 4 man)

“2.100. De man verzoekt aan hem toe te delen de verplichting uit hoofde van de schuld aan accountantskantoor [accountanskantoor] te [plaats 2] groot € 5.302,15, onder de verplichting deze schuld als eigen schuld te voldoen en de vrouw te dier zake te vrijwaren onder gelijktijdige veroordeling van de vrouw om uit hoofde van overbedeling aan de man te voldoen € 2.651,07 te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf datum indiening verzoekschrift, dan wel met ingang van een datum die de rechtbank juist acht.

2.101. De vrouw betwist deze vordering bij gebrek aan onderbouwing. De rechtbank is van oordeel dat uit productie 9 van de man niet kan worden afgeleid dat deze schuld bestond op de peildatum. Het stuk van de man dateert van 28 mei 2020. Gelet hierop wijst de rechtbank het verzoek van de man dan ook af.”

De man voert aan dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat niet is komen vast te staan dat op de peildatum 2 december 2020 een schuld van € 5.302,15 aan accountantskantoor [accountanskantoor] tot de huwelijksgemeenschap behoorde.

De man legt als productie 65 in hoger beroep over een e-mailbericht van de accountant van 7 november 2022 waarin deze bevestigt dat op 10 december 2020, dus net na de peildatum, de schuld nog bestond en € 5.302,15 bedroeg. De accountant verklaart ook dat de schuld ondertussen is ingelost en wel doordat de man deze in maandelijkse termijnen heeft voldaan. De bankafschriften van de man waarop de betalingen aan de accountant zichtbaar zijn, zijn bij productie 65 gevoegd. De man verzoekt het hof te bepalen dat de vrouw uit hoofde van regres aan de man een bedrag van € 2.651,07 moet voldoen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 31 augustus 2021 tot aan het moment van algehele voldoening.

Het hof overweegt als volgt.

Met de door de man in hoger beroep als productie 65 overgelegde stukken heeft hij genoegzaam aangetoond dat op de peildatum een schuld van € 5.302,15 aan de accountant van de man tot de huwelijksgemeenschap behoorde. Dit betekent dat voor zover de man meer dan € 2.651,07 aan de accountant heeft voldaan, hij voor dat meerdere regres heeft op de vrouw. Uit de door de man overgelegde e-mail van de accountant van 7 november 2022 blijkt dat ten aanzien van de schuld op dat moment nog een bedrag openstond van € 250,--. Niet gebleken is dat de man dit bedrag inmiddels heeft voldaan. Derhalve stelt het hof de regresvordering van de man op de vrouw vast op een bedrag van (5.302,15 minus 250= 5.052,15 minus 2.651,07=) € 2.401,08. Derhalve dient de vrouw uit hoofde van regres aan de man te voldoen een bedrag van € 2.401,08. Aldus zal het hof bepalen. In zoverre slaagt grief 4 gedeeltelijk. Voor wat betreft de verschuldigdheid van de wettelijke rente oordeelt het hof onder verwijzing naar rov. 5.13.2 tot en met 5.13.4 dat de vrouw met ingang van 8 november 2022 de wettelijke rente is verschuldigd over genoemd bedrag van € 2.401,08.

Afgifte stukken (grief 2 vrouw)

“2.70. De rechtbank leidt uit de stellingen van de vrouw af, en dit heeft zij ter zitting desgevraagd ook bevestigd, dat haar verzoek neerkomt op het afleggen van rekening en verantwoording door de man.

De man stelt dat voor de aflossing van de zakelijke schulden gebruik is gemaakt van de verkoop van vaste activa respectievelijk voorraden. De jaarcijfers 2019 en 2020 zijn nog niet klaar, omdat de vrouw weigert de boekhouding over 2019 beschikbaar te stellen, aldus de man. De man legt in dit verband de volgende gegevens over:

- de aangifte inkomstenbelasting 2018 (productie 15), waaruit blijkt dat er sprake was van een negatief vermogen van € 167.765,00;

- een verantwoording van de verkoop van de activa (productie 16). Daaruit blijkt volgens hem dat, inclusief een eigen storting van € 3.672,79 de vaste activa en een stukje voorraden voor € 58.352,79 zijn verkocht ter betaling van kortlopende schulden. Er resteert nog een schuld aan [schuldeiser 2] van afgerond € 7.000,00 en aan de accountant van ruim € 5.000,00;

- de aangifte inkomstenbelasting 2019 (productie 24 p. 7-10), waaruit blijkt dat er een negatief eigen vermogen was per 31/12/2019 van € 223.728,00 (ruim) € 30.000 aan schulden tegenover € 110.522,00 aan actief);

- de aangifte inkomstenbelasting 2020 (productie 25 p. 4 en 5.), waaruit blijkt dat er per ultimo 2020 het actief nog € 11.392,00 aan vorderingen op debiteuren en de fiscus was;

- de aangifte inkomstenbelasting 2021 (productie 26 p. 4), waaruit een negatief eigen vermogen blijkt van € 277.728,00.

De vrouw heeft naar aanleiding van deze stukken naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende toegelicht welke stukken nog ontbreken in het kader van de inlichtingenplicht van de man. Zoals uit voornoemde uitspraak van de Hoge Raad blijkt, rust op de man geen plicht tot het afleggen van rekening en verantwoording en kan dit dus ook niet van de man verlangd worden. De rechtbank gaat er dan ook vanuit dat de man - middels overlegging met de hiervoor genoemde stukken - aan zijn inlichtingenplicht heeft voldaan. Het verzoek van de vrouw tot het doen van rekening en verantwoording zal worden afgewezen.

(...)”

Het hof overweegt als volgt.

Het hof begrijpt het verzoek van de vrouw tot, kort gezegd, afgifte van stukken als een verzoek op grond van art. 843a Rv. Artikel 843a Rv bepaalt dat hij die daarbij een rechtmatig belang heeft, op zijn kosten inzage, afschrift of uittreksel kan vorderen van bepaalde bescheiden aangaande een rechtsbetrekking waarin hij partij is. De exhibitieplicht betreft niet een algemeen inzagerecht maar is bedoeld voor de situatie dat de inhoud van een schriftelijk bewijsmiddel aan een partij in beginsel wel bekend is, maar dat zij het niet in haar bezit heeft. Artikel 843a Rv biedt niet de mogelijkheid voor het opvragen van documenten waarvan slechts het vermoeden bestaat dat zij steun zouden kunnen geven aan de stellingen van de verzoekende partij.