Hoge Raad 06-06-2024, ECLI:NL:HR:2024:813

Belanghebbende heeft aangifte in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) gedaan voor het jaar 2019. In deze aangifte is een vermogen in box 3 opgenomen van € 469.651 op 1 januari 2019. Dit vermogen bestaat voor een bedrag van € 5.001 uit aandelen e.d. en voor het overige uit banksaldi.

Belanghebbende heeft over zijn banksaldi in 2019 een werkelijk nominaal rendement (rente) behaald van € 1.254 (0,27 procent). Het werkelijke rendement over zijn gehele vermogen in box 3 bedraagt in 2019 € 1.533 (0,326 procent).

De Inspecteur heeft aan belanghebbende voor het jaar 2019 een aanslag IB/PVV opgelegd in overeenstemming met de aangifte. Daarbij is in overeenstemming met de in 2019 geldende wettelijke regeling inkomstenbelasting geheven over belastbaar inkomen uit sparen en beleggen. Het belastbaar inkomen in box 3 is daarbij vastgesteld op € 17.718. De te betalen belasting in box 3 bedraagt € 5.315 (30 procent van € 17.718).

Belanghebbende heeft in hoger beroep aangevoerd dat deze heffing in strijd is met artikel 14 EVRM en artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM.

Tijdens de procedure voor het Hof heeft de Hoge Raad het arrest van 24 december 2021, ECLI:NL:HR:2021:1963 gewezen, waaruit volgt dat de heffing van inkomstenbelasting in box 3 bij belanghebbende over dit jaar leidt tot een schending van zijn door die verdragsartikelen gewaarborgde rechten, voor zover hij door het forfaitaire stelsel van box 3 wordt geconfronteerd met een heffing naar een voordeel uit sparen en beleggen dat hoger is dan het werkelijk behaalde rendement.

De Inspecteur heeft naar aanleiding daarvan de aanslag verminderd, waarbij hij het belastbare inkomen uit sparen en beleggen van belanghebbende nader heeft vastgesteld op € 571. Dat heeft geleid tot een nader vastgesteld bedrag aan inkomstenbelasting in box 3 van € 171 (30 procent x € 571). Deze vermindering is in overeenstemming met het Besluit rechtsherstel box 3 ⁴ en de nadien met terugwerkende kracht tot 1 januari 2017 in werking getreden Wet rechtsherstel box 3.

Naar aanleiding van het hiervoor in 2.7.1 vermelde geschilpunt heeft het Hof geoordeeld dat het de wetgever in beginsel vrij staat het nominale rendement te hanteren als grondslag voor een belastingheffing over de inkomsten uit vermogen. Hetzelfde geldt naar het oordeel van het Hof met betrekking tot heffing naar een tarief van 30 procent over dat nominale rendement.

De klachten richten zich onder meer tegen de hiervoor in 2.8 vermelde oordelen van het Hof over heffing in box 3 op basis van het nominale rendement.

In zoverre falen de klachten op de gronden die zijn vermeld in het arrest dat de Hoge Raad vandaag heeft uitgesproken in de zaak met nummer 23/00653, ECLI:NL:HR:2024:705, rechtsoverweging 5.4.4.

De Hoge Raad heeft ook de overige klachten over de uitspraak van het Hof beoordeeld. De uitkomst hiervan is dat deze klachten niet kunnen leiden tot vernietiging van die uitspraak. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie) .

De Staatssecretaris heeft “(Voorwaardelijk) incidenteel cassatieberoep” ingesteld tegen de uitspraak van het Hof. Aangezien daarbij niet is vermeld, en evenmin daaruit is af te leiden, onder welke voorwaarde de Staatssecretaris het incidentele beroep heeft ingesteld, houdt de Hoge Raad het ervoor dat dit beroep onvoorwaardelijk is ingesteld.

Het incidentele beroep heeft betrekking op de beslissing van het Hof over de vergoeding van rente. De klacht richt zich niet tegen de hiervoor in 2.9.2 vermelde beslissing van het Hof om de door belanghebbende gevraagde rentevergoeding niet toe te kennen. De klacht, die slechts aanvoert dat het Hof op andere gronden tot die beslissing had moeten komen, moet daarom wegens gebrek aan belang niet-ontvankelijk worden verklaard.