Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 25-02-2025, ECLI:NL:GHARL:2025:1039

I. de vrouw onderbouwd met bewijsstukken opgave dient te doen van haar inkomsten in 2022 en 2023 uit de bloemenzaak van haar partner [naam2] , binnen 14 dagen na de datum van de beschikking van het hof, althans te verstrekken binnen een termijn als het hof in goede justitie vermeent te behoren, op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 100,- per dag(deel) waarop de vrouw in gebreke zal blijven, althans op straffe van verbeurte van een dwangsom die het hof in goede justitie vermeent te behoren;

II. de vastgestelde kinderalimentatie te wijzigen en te bepalen dat de man als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van [de minderjarige1] , [de minderjarige2] , [de minderjarige3] en [de minderjarige4] zal betalen:

III. de vrouw de door de man aan haar onverschuldigd c.q. teveel betaalde kinderalimentatie, inclusief de door het LBIO bij de man in rekening gebrachte opslagkosten, aan de man dient terug te betalen, één en ander te voldoen binnen 14 dagen na de datum van de beschikking van het hof, althans binnen een termijn die het hof in goede justitie vermeent te behoren, en – voor het geval voldoening van het verschuldigde niet binnen de gestelde termijn plaatsvindt – te vermeerderen met de wettelijke rente over het verschuldigde te rekenen vanaf de bedoelde termijn voor voldoening;

IV. de vrouw de door de man voor de beugel van [de minderjarige1] betaalde extra zorgverzekeringspremie van € 960,- en de niet vergoede orthodontiekosten van € 700,- aan de man dient terug te betalen, één en ander te voldoen binnen 14 dagen na de datum van de beschikking van het hof, althans binnen een termijn die het hof in goede justitie vermeent te behoren, en – voor het geval voldoening van het verschuldigde niet binnen de gestelde termijn plaatsvindt – te vermeerderen met de wettelijke rente over het verschuldigde te rekenen vanaf de bedoelde termijn voor voldoening;

kosten rechtens.

Wijzigingsgronden en ingangsdatum

De man heeft gesteld dat er, naast de drie verschillende periodes waarover de rechtbank de kinderalimentatie heeft (her)berekend, namelijk vanaf 1 december 2022, vanaf 20 maart 2023 en vanaf 1 februari 2024, nog een vierde periode moet zijn. Volgens de man moet ook een nieuwe periode ingaan op 1 augustus 2023 omdat [naam1] vanaf dat moment een eigen inkomen heeft.

Net als de rechtbank, en op dezelfde gronden die het hof na eigen onderzoek overneemt, is het hof van oordeel dat geen nieuwe periode vanaf 1 augustus 2023 moet ingaan. Het nieuwe inkomen van [naam1] is minimaal, waardoor haar draagkracht € 50,- zou zijn. De rechtbank is er terecht vanuit gegaan dat ook vanaf 1 augustus 2023 de (biologische) vaders samen met [naam1] in de helft van de behoefte van [de minderjarige5] en [de minderjarige6] kunnen voorzien. Er is geen sprake van een wijziging van omstandigheden, omdat de wijziging geen invloed heeft op de hoogte van de kinderalimentatie. De grieven 1 en 4 van de man falen.

Herbeoordeling kinderalimentatie vanaf 1 december 2022

De door de rechtbank vastgestelde kinderalimentatie in de periode van

1 december 2022 tot 20 maart 2023 is niet tussen partijen in geschil.

Herbeoordeling kinderalimentatie van 20 maart 2023 tot 1 februari 2024

Behoefte van [de minderjarige1] , [de minderjarige2] , [de minderjarige3] en [de minderjarige4]

Behoefte van [de minderjarige5] en [de minderjarige6]

Partijen verschillen wel van mening over de hoogte van de behoefte van [de minderjarige5] en [de minderjarige6] . De man stelt dat de rechtbank ten onrechte de stijging van het gezinsinkomen (omdat [naam1] vanaf 1 augustus een baan heeft) niet heeft meegenomen in de berekening van de behoefte van [de minderjarige5] en [de minderjarige6] . Dit maakt hun behoefte hoger. De vrouw heeft dit betwist.

Het hof overweegt als volgt. De behoefte wordt berekend aan de hand van het netto besteedbaar gezinsinkomen ten tijde van de samenleving van [naam1] en de onderscheiden biologische vaders, inclusief het kindgebonden budget indien daarop ten tijde van de samenleving aanspraak werd gemaakt. Op basis daarvan kan de behoefte volgens de NIBUD-tabellen “Eigen aandeel van ouders in de kosten van kinderen” worden vastgesteld. Indien de ouders niet hebben samengewoond wordt de behoefte van het kind overeenkomstig de aanbevelingen van de Expertgroep Alimentatie bepaald door het gemiddelde te nemen van de behoefte berekend op basis van het inkomen van de ene ouder en de behoefte op basis van het inkomen van de andere ouder in het jaar dat de ouders hun relatie hebben verbroken.

In beide gevallen wordt voor de behoefte gekeken naar het inkomen ten tijde van samenwonen, dan wel het inkomen ten tijde van de verbreking van de relatie van [naam1] en de vaders van [de minderjarige5] en [de minderjarige6] . De inkomensstijging van [naam1] in 2023 is dus voor de berekening van de behoefte van [de minderjarige5] en [de minderjarige6] niet relevant. Grief 2 van de man faalt.

De draagkracht van de ouders

De verdeling van de kosten

Herbeoordeling kinderalimentatie vanaf 1 februari 2024

Volgens de man is de rechtbank ten onrechte uitgegaan van een verdiencapaciteit van de man van € 50.000,- winst uit onderneming per jaar. De man stelt dat hij een gemiddelde fiscale winst uit onderneming heeft behaald van € 28.648,- (€ 33.841,- bruto per jaar in 2021 + € 24.103,- bruto per jaar in 2022 + € 28.000,- (schatting 2023 door de boekhouder) =

€ 85.944 bruto, gedeeld door 3 = € 28.648,-). Volgens de man kan niet van hem verwacht worden dat hij een winst uit onderneming van € 50.000,- per jaar behaalt. Dit wordt door de vrouw gemotiveerd betwist.

Evenals de rechtbank en op dezelfde gronden, die het hof – na eigen onderzoek – overneemt en tot de zijne maakt, is het hof van oordeel dat voor het inkomen van de man uitgegaan kan worden van een verdiencapaciteit van € 50.000,- winst uit onderneming per jaar. De man heeft zijn standpunt, gelet op de gemotiveerde betwisting door de vrouw, onvoldoende onderbouwd.

Uit de stukken volgt dat de man tussen 2014 en 2016 een gemiddelde winst uit onderneming had van € 38.978,-. De rechtbank is uitgegaan van een gemiddelde winst uit onderneming van € 38.987,- tussen 2014 en 2016. Het verschil van € 9,- is naar het oordeel van het hof te verwaarlozen omdat dit niet tot een aanzienlijk ander resultaat zal leiden. De man heeft onbetwist gesteld dat hij door de coronacrisis en de strijd tussen partijen tijdelijk minder is gaan verdienen. De man heeft echter onvoldoende onderbouwd dat hij blijvend beperkt is in zijn verdiencapaciteit. De door de man in hoger beroep in het geding gebrachte stukken overtuigen daartoe niet. Gelet op de gemiddelde winst uit onderneming tussen 2014 en 2016 is het redelijk om uit te gaan van een verdiencapaciteit van € 50.000,- per jaar.

Grief 5 van de man faalt.

Partijen verschillen ook van mening over het inkomen van de vrouw vanaf

1 februari 2024. Volgens de man heeft de rechtbank ten onrechte gerekend met een inkomen van de vrouw van € 18.336,- bruto per jaar. Volgens de man moet dit minimaal € 19.445,- bruto per jaar zijn. De vrouw heeft dit standpunt gemotiveerd betwist.

Het hof stelt vast dat de rechtbank de draagkracht van de vrouw heeft berekend aan de hand van de salarisspecificaties over februari en maart 2024, en niet zoals de man nu lijkt te doen aan de hand van een jaarsalaris. Partijen waren het hierover eens. Het hof volgt de man dan ook niet in zijn stelling dat de rechtbank de draagkracht van de vrouw onjuist heeft berekend, dit is door de man onvoldoende onderbouwd en bewezen. Grief 6 van de man faalt.

Terugbetalingsverplichting

Aangezien de kinderalimentatie van consumptieve aard is overweegt het hof dat, voor zover de vrouw ten behoeve van de kinderen meer aan onderhoudsbijdrage heeft ontvangen dan op grond van de beschikking is bepaald, het teveel betaalde door haar niet aan de man terugbetaald hoeft te worden. Het staat vast dat de draagkracht van partijen samen onvoldoende is om in de behoefte van de kinderen te voorzien, er is sprake van een tekort. De vrouw had dus behoefte aan de ontvangen kinderalimentatie. Door de man is onvoldoende gesteld en bewezen dat dit niet het geval was.

De opgelegde opslagkosten van het LBIO komen op grond van de wet voor rekening van de man. Het hof ziet geen reden om af te wijken van dit wettelijke uitgangspunt.

De grieven 8 en 9 van de man falen.

Informatieverzoek

Door de man is onvoldoende gesteld en bewezen, gelet op de gemotiveerde betwisting van de vrouw, dat de vrouw inkomsten genereert uit de bloemenzaak van haar partner. Het hof zal dit verzoek van de man dan ook afwijzen. Grief 11 van de man faalt.

6. De slotsom