Gerechtshof Den Haag 19-02-2025, ECLI:NL:GHDHA:2025:283

De man heeft het hof bij zijn verweerschrift in het incidenteel hoger beroep verzocht om de vrouw niet-ontvankelijk te verklaren in haar verweer en incidenteel hoger beroep omdat deze te laat zijn ingediend. De vrouw heeft vlak voor het verlopen van de termijn een uitstelverzoek ingediend zonder nadere onderbouwing. Vervolgens is de vrouw ook niet tegemoetgekomen aan de verzoeken van het hof om haar uitstelverzoek toe te lichten. Uiteindelijk is het verweerschrift, tevens houdende incidenteel hoger beroep, zonder formele beslissing of toelichting van het hof en na het verstrijken van de initiële termijn alsnog toegelaten. Dit heeft de man moeten afleiden uit de enkele mededeling dat hij verweer kon voeren in het incidentele hoger beroep.

De vrouw stelt daar tegenover dat pas de avond voor het verstrijken van de termijn bleek dat er nog een onderneming was aan de zijde van de man waar de vrouw tot dat moment nog geen weet van had. Vervolgens is het hof zo spoedig mogelijk om meer tijd gevraagd, zodat dit gegeven in het verweer en incidenteel hoger beroep kon worden meegewogen. De stukken zijn zo spoedig mogelijk nadien alsnog (in volledigheid) ingediend.

Kinderalimentatie en alimentatie jongmeerderjarige

Voorrangsregeling

Wijziging van omstandigheden

Ingangsdatum

De man stelt dat de datum van de bestreden beschikking als ingangsdatum dient te worden gehanteerd. Er moet terughoudend worden omgegaan met een vaststelling van alimentatie over een periode in het verleden, zeker nu dit voor de man tot een extra schuldenlast leidt. De man betaalt sinds 26 september 2023 (met terugwerkende kracht) vanaf 1 maart 2023 € 50,- per kind per maand.

De vrouw stelt daartegenover dat partijen hadden afgesproken dat de man de vrouw zou informeren zodra hij draagkracht zou krijgen, dit heeft de man nagelaten. De man heeft in ieder geval vanaf 1 maart 2023 rekening kunnen houden met de financiële gevolgen van het vaststellen van alimentatie. Het dient voor eigen rekening en risico van de man te komen dat hij hiervoor geen financiële voorzieningen heeft getroffen. Bij wege van incidenteel hoger beroep verzoekt de vrouw de ingangsdatum vast te stellen op 1 november 2020, dan wel 1 juli 2021, dan wel de datum van de indiening van het verzoekschrift in eerste aanleg. Ter zitting in hoger beroep heeft de vrouw ook als ingangsdatum september 2021 genoemd. Ook is december 2022 als mogelijke ingangsdatum aan de orde gekomen.

Behoefte

Draagkracht van de man

De man en de vrouw zijn verdeeld over de draagkracht van de man. Ten aanzien van zijn inkomen stelt de man dat de rechtbank van een te hoog verzamelinkomen van de man in 2023 is uitgegaan (ter hoogte van € 94.406,- bruto). Dit verzamelinkomen is hoger dan het verzamelinkomen van partijen tijdens hun geregistreerd partnerschap, terwijl zij toen belastingschulden hebben opgebouwd. Ook is de rechtbank met de toepassing van indexering buiten de rechtsstrijd van partijen getreden. Verder stelt de man dat zijn inkomen nog niet terug is op het niveau van 2019 (ter hoogte van € 84.868,- bruto). Pas sinds april 2022 heeft de man weer enige inkomsten. De man is nu directeur groot-aandeelhouder van [holding] en [werkmaatschappij] valt als werkmaatschappij onder deze holding. De bedrijfsstructuur is dus veranderd en vanwege een nieuw ‘boekingsklimaat’ is het noodzakelijk om grotere reserves aan te houden. Het verzamelinkomen van de man in 2023 is € 74.039,- bruto, dit is reëel en stabiel, gezien de voorlopige resultaten over 2024. Ook heeft de man een bijtelling vanwege zijn leaseauto.

De vrouw stelt dat de keuze voor een andere rechtsvorm van de bedrijven bevreemdend is en dat zij vermoedt dat deze keuze slechts is gemaakt om onder de onderhoudsverplichting uit te komen. Verder ontbreken de cijfers over 2022 en 2023. De man heeft dus geen volledig inzicht gegeven in zijn financiële situatie, hetgeen wel van hem had mogen worden verwacht op grond van artikel 21 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv). Het achterwege laten daarvan is volgens de vrouw in strijd met de goede procesorde.

De man voert ten aanzien van zijn schuldenlast het volgende aan. Hij heeft een maandelijkse aflossingsverplichting van € 1.269,- per maand aan de Belastingdienst vanwege de huwelijkse schuld van € 76.130,-. De man is volledig aansprakelijk voor deze schuld en heeft een betalingsafspraak van € 60,- per maand om de openstaande schuld af te lossen. De restschuld per 31 december 2024 bedraagt nog € 25.530,-, mede door een gift van de ouders van de man. Dit betekent dat er nog bijna 2,5 jaar afgelost zal moeten worden. Eventuele verplichtingen uit hoofde van de financiële verdeling volgens het convenant doen niet af aan de aflossingsverplichting van de man. Door de wijze waarop de rechtbank de draagkracht van de man heeft bepaald, betaalt de man de vordering als het ware dubbel. Het volledige bedrag van € 1.269,- komt ten laste van de draagkracht van de man. De man legt stukken over waaruit volgt dat de incassokosten voor het loonbeslag tot heden al € 1.228,29 bedragen en nog verder oplopen. De man heeft de verrekening van de belastingaanslag buiten beschouwing gelaten, terwijl hij daarop wel aflost.

De vrouw stelt ten aanzien van de schuldenlast het volgende. De aanslagen inkomstenbelasting hebben alleen te maken met gegenereerde omzet en niet met privéonttrekkingen. De man laat verder na om te bewijzen dat hij daadwerkelijk aflost in het kader van deze aflossingsverplichting. Voor zover de man zijn stellingen over aflossingen handhaaft, levert dit volgens de vrouw een belastingteruggave op van € 1.663,65 per jaar naar het aftrekpercentage van 2024. Dit dient bij het inkomen van de man te worden opgeteld.

De man stelt dat zijn draagkrachtruimte, op basis van een draagkrachtberekening op grond van het voorgaande, € 120,- bedraagt. Daarbij de verblijfslasten van de kinderen ter hoogte van

€ 553,- in aanmerking nemende, heeft de man geen draagkracht om kinderalimentatie en alimentatie jongmeerderjarige te voldoen. De man heeft vanaf 1 maart 2023 met terugwerkende kracht € 50,- per kind per maand betaald voor alle drie de kinderen en hij is bereid dit te blijven doen. De vrouw stelt dat de man eenzijdig heeft besloten om € 50,- per kind per maand te voldoen, waarbij de bijdrage van [kind 1] aan hemzelf wordt overgemaakt. De man heeft voldoende draagkracht om kinderalimentatie en alimentatie jongmeerderjarige te voldoen.

Het hof overweegt als volgt. De rechtbank is bij het vaststellen van het inkomen van de man uitgegaan van zijn inkomen uit 2019, geïndexeerd naar 2023, hetgeen neerkwam op € 94.000,- bruto. In hoger beroep zijn stukken overgelegd die aanleiding geven om daarvan af te wijken. Uit de overgelegde jaaropgaven leidt het hof af dat het inkomen van de man in 2023 € 76.049,- bruto is geweest en dat de man dat jaar vanaf juli € 4.659,- aan bijtelling heeft gehad vanwege zijn leaseauto. Het inkomen van de man in 2024 is – op basis van de jaaropgave van dat jaar –

€ 82.000,- bruto, met een bijbehorende bijtelling van € 8.000,- over het volledige jaar. Het hof zal de inkomens van 2023 en 2024 middelen, waardoor het jaarinkomen van de man vastgesteld wordt op ((€76.049,- + € 82.000,-) / 2 = ) € 79.024,50 bruto. Aangezien het inkomen voor een volledig jaar moet worden vastgesteld zal het hof uitgaan van de bijtelling voor de leaseauto voor een volledig jaar (ter hoogte van € 8.000,-) hetgeen het hof conform het Rapport Alimentatienormen op het jaarinkomen in mindering zal brengen. Verder is het hof uit de overgelegde stukken en het verhandelde ter zitting gebleken dat [holding] een management fee rekent aan de holding, hetgeen in de onkosten van [werkmaatschappij] is terug te zien. Er blijft dus sprake van slechts één inkomen van de man en er is geen sprake van een dubbele omzet uit deze twee bedrijven die ten goede komt aan de man. Ook zijn de reserves niet dusdanig hoog gebleken dat het hof daarin aanleiding ziet om uit te gaan van een hoger inkomen aan de zijde van de man. Het hof acht het redelijk dat de man, als zelfstandig ondernemer, enige reserves aanhoudt om zo eventuele financiële nadelen te kunnen opvangen. Het hof stelt vast dat het netto besteedbaar inkomen van de man aldus € 3.680,- bedraagt.

Verder zijn partijen het er ter zitting over eens geworden dat aan de zijde van de man met het forfait zal worden gerekend ten aanzien van zijn woonlasten, nu niet is gebleken dat de werkelijke woonlasten van de man duurzaam aanmerkelijk lager zijn dan het forfaitaire bedrag. Het hof zal als gevolg hiervan voor de woonlasten uitgaan van het forfaitaire bedrag, hetgeen neerkomt op

€ 1.104,-.

Ten aanzien van de schuldenlast zal het hof de saldering toepassen zoals de rechtbank deze ook heeft gebezigd. De man betaalt € 1.269,- aan de Belastingdienst en krijgt feitelijk van de vrouw

€ 558,-. In lijn met de feitelijke gang van zaken is de last voor de man lager door de bijdrage van de vrouw. Voor zover de man de bijdrage van de vrouw in het kader van de schuldenlast niet inzet voor de aflossing van de schuld is dit zijn eigen keuze. De schuldenlast van de man komt hiermee neer op € 711,-.

Op grond van al het voorgaande komt het netto besteedbaar inkomen (NBI) van de man neer op € 3.680,- per maand. De draagkracht van de man voor kinderalimentatie, na aftrek van de schuldenlast van € 711,-, komt daarmee op € 483,- per maand.

Draagkracht van de vrouw

Ter zitting in hoger beroep heeft de man verklaard zijn grief ten aanzien van de verdiencapaciteit van de vrouw niet meer te handhaven. Hij heeft zich ter zitting op het standpunt gesteld dat van de overgelegde aangifte inkomstenbelasting van 2023 van de vrouw kan worden uitgegaan. De man merkt daarbij verder het volgende op. In de praktijk kan de vrouw haar woonlasten met haar partner delen, waardoor slechts met de helft van het forfaitaire woonbudget hoeft te worden gerekend. De schuldenlast van de vrouw is vermijdbaar en verwijtbaar aangezien haar schuldenlast voldaan had kunnen worden uit de overwaarde die de vrouw heeft ontvangen. Dat zij ervoor heeft gekozen om dat niet te doen, dient voor haar eigen rekening en risico te komen.

De vrouw stelt dat haar huidige netto inkomen € 1.661,37 per maand bedraagt, waarop door de man loonbeslag is gelegd. Doordat de man tot op heden niet, althans nauwelijks, heeft bijgedragen in de kosten van de kinderen, is de vrouw grotendeels alleen verantwoordelijk geweest voor deze kosten. Als gevolg hiervan heeft de vrouw inmiddels geen draagkracht meer.

Het hof overweegt als volgt. Voor wat betreft de draagkracht van de vrouw zal het hof uitgaan van de overgelegde aangifte inkomstenbelasting 2023, waaruit een bruto jaarinkomen van

€ 23.365,- volgt. Aangezien de vrouw ter zitting heeft aangegeven dat zij, voor zover de kinderen minderjarig zijn, aanspraak maakt op kindgebonden budget, heeft het hof daarmee rekening gehouden in zijn berekening. Ook heeft het hof, net zoals de rechtbank, rekening gehouden met de schuldenlast van € 558,- per maand. Deze last is voldoende aangetoond en is niet vermijdbaar ofwel verwijtbaar. Voor zover de man stelt dat de vrouw haar schuldenlast vanuit de ontvangen overwaarde had moeten voldoen, is voldoende aannemelijk geworden dat de vrouw dit bedrag noodgedwongen heeft ingezet voor de kosten van de kinderen, waarvoor zij grotendeels alleen financieel verantwoordelijk was. De man heeft onvoldoende gesteld om vast te stellen dat de vrouw haar woonlasten zou kunnen delen met haar nieuwe partner. Ook is niet gebleken dat de woonlasten van de vrouw duurzaam aanmerkelijk lager zijn dan het forfaitair woonbudget, waardoor het hof zal uitgaan van het volledige forfaitaire woonbudget.

Op grond van al het voorgaande komt het netto besteedbaar inkomen (NBI) van de vrouw neer op € 1.865,- per maand. De draagkracht van de vrouw komt daarmee op basis van de alimentatieberekening neer op € 18,- per maand. Het hof zal als gevolg hiervan uitgaan van de minimale draagkracht van € 25,- per kind per maand, (€ 25,- x 3 =) € 75,- voor alle drie de kinderen in totaal.

Verdeling van de kosten van de kinderen

Zorgkorting

Conclusie

Gelet op het voorgaande zal het hof de bestreden beschikking ten aanzien van de kinderalimentatie vernietigen en opnieuw beschikkende bepalen dat de man aan de vrouw met ingang van 1 maart 2023 een kinderalimentatie en alimentatie jongmeerderjarige ten behoeve van de kinderen van € 483,- per maand, te weten – nu ook rekening wordt gehouden met [kind 1] –

€ 161,- per kind per maand zal betalen. Voor de duidelijkheid zal het hof daarbij bepalen dat toekomstige termijnen bij vooruitbetaling dienen te worden voldaan.

Partneralimentatie

Terugbetalingsverplichting

Proceskosten